Voorlezen uit Het kleine heelal

Ik had al verteld dat ik zou gaan voorlezen, maar welk boek? 'Het kleine heelal' dus! Als de Griffel-jury vindt dat het boek 'zo kundig en zo liefdevol gecomponeerd' is dat het met kop en schouders boven de andere boeken uitsteekt, dan moet dat wel zo zijn. Maar leuker is wanneer de kinderen dit ook vinden.. En dat kwam goed! De juf vroeg wie wilde weten hoe het boek verder ging. De meest enthousiaste reacties! Het was dus maar goed dat ik het boek had achtergelaten in de klas, zodat de juf verder kon voorlezen.

Dat was voor een paar kinderen niet goed genoeg, want de afgelopen week kreeg ik meerdere ouders in de winkel die, op zoek naar een Sint cadeau, het boek wilden hebben dat ik had voorgelezen. Wat enorm fijn om te horen, prachtig..

Mooi ook om met de kinderen door te praten over (zie hieronder) wat ik voorlas.. Want hoe kan je nu écht in het hoofd en in het leven kijken van iemand die in de klas misschien domme dingen doet? Eigenlijk kan dat alleen met een boek.. Dan leer je dat dit meisje haar vader mist, dan begrijp je dat ze ongelukkig is over de plek waar ze woont, dan begrijp je beter waarom Raaf de handen voor haar oren doet.. Allemaal lezen dus, dit boek of één van de vele andere prachtige boeken..
Uit 'het kleine heelal': Gisteren ging alles fout op school: mijn telefoon werd afgepakt, er waren nieuwe rekengroepjes en toen begon juf Norah ook nog eens te klunzen bij de deur. Ja, ik had weer eens dingen gezegd die ik alleen maar wilde denken. Over de knobbelvinger van Romy, over de hanenpoten van Ming, over het gezeik van Bartek en over de stem van juf Norah. En die stem werd toen nog harder. 'Nu ga je echt te ver, Raaf!' Dat zei ze wel vaker, maar nu schreeuwde ze het bijna. Ik deed mijn handen op mijn oren. Niet omdat ik het wilde, maar omdat ik niet anders kon. Uit alle macht staarde ik naar de gevoelscirkel naast het bord, maar dat hielp niks. Juf Norah kwam met grote passen naar me toe lopen. Ik dacht dat ze me een schop wou geven, dus schopte ik alvast terug. En toen wees ze naar de deur. Ik kon aan haar lippen zien wat ze zei. Eerst brede en daarna tuitende lippen betekent meestal: 'Eruit!'

Een ander fragment uit dit boek vind je bij Lemniscaar op de site, hier.